Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΓΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΦΡΑΚΤΟΥ

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΓΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΦΡΑΚΤΟΥ

Αν ενδιαφέρεστε να δείτε δυνατές εικόνες κατά την περιήγησή σας, το Δάσος Φρακτού είναι ο προορισμός σας. Τα δάση κωνοφόρων και πλατύφυλλων (που θυμίζουν μεσευρωπαϊκά τοπία) γεμίζουν με εντυπωσιακά χρώματα το φθινόπωρο, ενώ οι γεωλογικοί και υδάτινοι σχηματισμοί που θα συναντήσετε, κατά μήκος της διαδρομής, θα κρατήσουν το ενδιαφέρον σας ζωντανό.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

Η διαδρομή-στο μεγαλύτερο μέρος της-ταυτίζεται με το εξαιρετικό μονοπάτι που σχεδιάστηκε από τη Δασική Υπηρεσία, την προηγούμενη δεκαετία.

Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από πολλές εναλλαγές σε τύπους βλάστησης, αρκετά σημεία θέας και την έντονη παρουσία του νερού. Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και τους ενδιαφέροντες γεωλογικούς σχηματισμούς και τη μεγάλη πιθανότητα να συναντήσετε κάποια από τα σπάνια ζώα και πουλιά της περιοχής. Νωρίς το καλοκαίρι και στα μέσα του Οκτώβρη, ίσως είναι οι καλύτερες περίοδοι επίσκεψης.

ΕΝΑΡΞΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α

Ο δασικός δρόμος που ξεκινά από το δασικό εργοτάξιο Φρακτού οδηγεί σε μια διασταύρωση (μετά από ένα χιλιόμετρο). Η πινακίδα εδώ σας πληροφορεί ότι ο αριστερός δρόμος οδηγεί στο Παρθένο Δάσος. Μια μπάρα φράζει το δρόμο εξασφαλίζοντας το άβατο της περιοχής. Η συνέχιση επί του κεντρικού δρόμου (δεξί σκέλος) θα σας οδηγήσει στους καταρράκτες της περιοχής, στα ερείπια Αχλαδοχωρίου και στον «Κήπο των Βράχων». Περίπου εκατό μέτρα πιο κάτω, όπως θα δείτε σε σχετική πινακίδα, ξεκινά το σημασμένο μονοπάτι της διαδρομής.

Στο τέλος αυτού του τμήματος θα συναντήσετε το Τζάκι ρέμα, το οποίο ρέει στα αριστερά σας καθώς κατεβαίνει από το Παρθένα Δάσος. Η έξοδος από το δάσος οξιάς θα σας οδηγήσει σε ξύλινη γέφυρα που ενώνει τις όχθες του ρέματος σχεδόν δίπλα στον παρακείμενο δασικό δρόμο.

Αν έχετε διάθεση συνεχίστε 100 μέτρα επί του δρόμου-στα δεξιά υπάρχει πινακίδα που κατευθύνει προς ένα μικρό καταρράκτη, κάτω από το δρόμο. επιστρέψτε στη γέφυρα και συνεχίστε τη διαδρομή στο τμήμα Β.

Κατά σειρά: Ερυθρελάτη (Picea abies) – Δασική Πεύκη (Pinus sylvestris) – Σημύδα (Betula)

Η ΣΗΜΥΔΑ

Στη διαδρομή σας αυτή θα έχετε την ευκαιρία να ρίξετε μια ματιά σ’ αυτό το καταπληκτικό δένδρο, τη σημύδα. Η σημύδα ήταν ένα από τα ιερά δένδρα των λαών της βόρειας Σιβηρίας. Το Εθνικό Πάρκο Οροσειράς Ροδόπης αποτελεί το νοτιότερο άκρο, που η σημύδα σχηματίζει δάσος γι’ αυτό και χρήζει ιδιαίτερης διαχείρισης.

Η ΕΡΥΘΡΕΛΑΤΗ

Αφήστε πίσω σας τις σημύδες και θαυμάστε τα ευθυτενή ψηλά δένδρα ερυθρελάτης που φτάνουν μέχρι σ’ αυτό το σημείο. Να ξέρετε ότι η περιοχή της Οροσειράς Ροδόπης αποτελεί το νοτιότερο όριο εξάπλωσης του είδους στην Ευρώπη και έναν καλό δείκτη του μεταβατικού χαρακτήρα του κλίματος της περιοχής, προς το ηπειρωτικό.

Η ΔΑΣΙΚΗ ΠΕΥΚΗ

Η διαδρομή, επίσης, διέρχεται μέσα από δάσος δασικής πεύκης. Στον υπόροφο του δάσους έχει ήδη διεισδύσει η οξιά. Τα μικρά δένδρα της οποίας, καθώς θα μεγαλώνουν, αναμένεται να εκτοπίσουν τη δασική πεύκη. Αισθητή κάνει την παρουσία του και ο ψευδοπλάτανος. Είναι ένα είδος αφενταμιού που θα το ξεχωρίσετε από τα φύλλα του, που μοιάζουν με παλάμες.

ΕΝΑ ΞΙΝΟ ΦΥΤΟ

Προσοχή μην πατήσετε τη λεγόμενη ξυνίθρα ή οξαλίδα. Λέγεται έτσι, λόγω της ξινής και δροσιστικής γεύσης των νεαρών της φύλλων, τα οποία σε κάποιες χώρες χρησιμοποιούνται σε σαλάτες, σούπες, σάλτσες και γλυκά. Να θυμάστε ότι δεν μπορείτε να μαζέψετε ξυνίθρες, ευρισκόμενοι μέσα στο Εθνικό Πάρκο!

ΕΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙ

Αν είστε τυχεροί και αν είναι η κατάλληλη εποχή, θα πέσετε πάνω στον αμανίτη, γνωστό και ως παλαβομανίταρο, παλαβομάνταρο, παλαβό, ζουρλομανίταρο, τρελομανίταρο. Με τα χαρακτηριστικά λευκά στίγματα στο ολοκόκκινο καπέλο του, εξακολουθεί να αποτελεί ένα κλασικό σύμβολο στοιχειωμένων δασών και μαγικών τόπων, όπου κατοικούν νεράιδες, ξωτικά και μάγισσες. Ο μόνος κανόνας, που ισχύει γενικά για τη συλλογή μανιταριών είναι αυτός που λέει ότι μαζεύουμε για τροφή μόνο τα είδη των οποίων τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα.

ΒΡΑΧΟΜΟΡΦΕΣ

Μπροστά σας θα ξετυλιχθεί και η θέα των βράχων του Αχλαδοχωρίου. Προσέξτε μόνο μη γλιστρήσετε στα φύλλα της οξιάς!

ΕΝΑΡΞΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Β

Από την άλλη μεριά πλέον της όχθης ανηφορίστε ανάμεσα στα χαλάσματα, τις λεπτοκαρυές, τις κερασιές και τα υπόλοιπα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας του πρόσφατου παρελθόντος. Κατευθύνεστε προς τις «σάρες», την «πενταβέλονη πεύκη» και τα ερείπια Αχλαδοχωρίου (Κρούσοβο).

Στην διαδρομή σας θα βρείτε μια πινακίδα της Δασικής Υπηρεσίας που ενημερώνει για την ύπαρξη ενός δευτερεύοντος μονοπατιού που οδηγεί προς την πενταβέλονη πεύκη. Σας προτείνουμε να το ακολουθήσετε.

Αν κάνατε τη διαδρομή αυτή πριν μερικές δεκαετίες, ίσως σας προϋπαντούσε κάποιος κάτοικος του εγκαταλειμμένου οικισμού με το όνομα Κρούσοβο ή Αχλαδοχώρι. Όπως δηλώνει και το όνομά του, υπήρξε τόπος με πολλές αχλαδιές.

Ένα απλό γεφύρι από κορμούς δένδρων που κατασκεύασε η Δασική Υπηρεσία, θα σας βοηθήσει να περάσετε το ρέμα Βαγγελίνας. Μη ξεχνάτε ότι, έτσι κάνανε και οι πρόγονοι μας χιλιάδες χρόνια πριν αρχίσουν να χρησιμοποιούν την πέτρα και άλλα δομικά υλικά.

Και αν συνεχίσετε τη διαδρομή ακολουθώντας τη σχετική πινακίδα της Δασικής Υπηρεσίας, σε μερικές δεκάδες μέτρα, θα συναντήσετε τον πρώτο καταρράκτη. Αν πάλι θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε κάτω από τον ίσκιο της οξιάς και του γαύρου μέχρι την έξοδο, στο δασικό δρόμο.

Αν συνεχίσετε προς τον καταρράκτη του Αχλαδορέματος δεν είναι σπάνιο να συναντήσετε αγριόγιδες, οι οποίες κατεβαίνουν από τα ψηλά υψόμετρα για να δροσιστούν, τους καλοκαιρινούς μήνες.

Και αφού ήρθατε μέχρι τον πρώτο καταρράκτη σας προτείνουμε να κάνετε μια ακόμη παράκαμψη και να επισπευτείτε και τους άλλους δύο καταρράκτες!

Η ΚΕΡΑΣΙΑ

Προφανώς, είδατε πολλές φορές κερασιά στη ζωή σας. Είναι όμως συναρπαστικό να τη βλέπετε σ’ ένα δάσος σαν αυτό. Ίσως δεν ξέρατε ότι οι επιστήμονες δεν έχουν αποφασίσει ακόμη από πού προέρχεται η κερασιά. Άλλοι λένε ότι είναι αυτοφυές είδος της δυτικής Ασίας, άλλοι ότι είναι είδος της περιοχής της Κερασούντας (Εύξεινος Πόντος), άλλοι ότι υπήρχε ανέκαθεν στην Ευρώπη. Το σίγουρο είναι ότι οι καρποί της είναι πεντανόστιμοι.

Η ΙΣΚΑ

Πάρε μια ανάσα και κοίταξε την ίσκα πάνω στις οξιές. Η ίσκα είναι ένας ξυλοσηπτικός μύκητας, ο οποίος αναπτύσσεται στο κορμό διαφόρων δένδρων, τις περισσότερες φορές με νότια έκθεση. Η ίσκα είναι γνωστή για τη χρήση της ως προσάναμμα. Λόγω της αιμοστατικής της ιδιότητας είναι γνωστή και ως το «μανιτάρι των χειρουργών» Χρησιμοποιήθηκε στη λαϊκή ιατρική ως, παυσίπονο στα τσιμπήματα από σκορπιούς και στη θεραπεία των αιμορροΐδων, μεταξύ άλλων.

ΕΝΑ «ΨΕΥΤΙΚΟ» ΠΛΑΤΑΝΙ

Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, ένα θεόρατο δένδρο μοιάζει να φράζει το πέρασμα σας. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα δένδρα του είδους που θα συναντήσετε στη διαδρομή σας. Ονομάζεται ψευδοπλάτανος γιατί ο φλοιός του απολεπίζεται σ’ επίπεδα λέπια, όπως αυτός του πλάτανου.

Η ΟΞΙΑ

Αυτό το σχετικό κοινό δένδρο, που θα συναντήσετε στη διαδρομή σας, είναι εξαιρετικά διαδομένο στην κεντρική και στη νότια Ευρώπη, λόγω των απαιτήσεων του σε υγρασία. Η αύξηση του ύψους των δένδρων της οξιάς έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες εκείνες οικολογικές συνθήκες, που επιτρέπουν την επέκταση του είδους. Έτσι, σταδιακά, η οξιά θα επεκταθεί στα λίγα εναπομείναντα ξέφωτα. Αυτό δείχνουν και τα νεαρά φυτά που καλύπτουν το έδαφος. Ζείτε μια μικρή στιγμή από το θαύμα της αναγέννησης ενός δάσους.

ΕΝΑΡΞΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Γ

Η συνέχιση του δασικού δρόμου από το τέλος του Τμήματος Β προς τα ανατολικά οδηγεί προς το τρίτο και τέταρτο τμήμα που σας προτείνουμε να περπατήσετε. Στο σημείο αυτό, όπου υπάρχει μια ξύλινη καμπίνα, ξεκινά το μονοπάτι για την κορυφή.

Τα πρώτα μέτρα του μονοπατιού γίνονται κάτω από τον ίσκιο φυλλοβόλων δένδρων, που γρήγορα προσπερνάτε, για να ανηφορίσετε μέχρι την κορυφή της πλαγιάς. Σε αυτό το σημείο μπορείτε να θαυμάσετε το νότιο τμήμα της περιοχής. Μπροστά σας κυλά ένα μικρό ρέμα. Τα νερά του δημιουργούν τον πέμπτο καταρράκτη της περιοχής. Η ροή του είναι περιοδική και μόνο την άνοιξη και νωρίς το καλοκαίρι μπορείτε να θαυμάσετε το μεγαλείο του.

Στην κορυφή του «κήπου των βράχων» φτάσατε στο τέλος της διαδρομής σας, μετά από 8,31 χιλιόμετρα που διανύσατε και αφού κατεβήκατε από τα 1.317 στα 1.071 μέτρα.

ΤΑ ΠΕΥΚΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΡΘΙΑ

Περάσατε το μικρό ρέμα που κιλά ανάμεσα στις οξιές και ανηφορίζετε σταθερά προς την κορυφή. Το μονοπάτι καθώς προσεγγίζει την κορυφή διέρχεται από ένα διαφορετικό τοπίο. Η βλάστηση αραιώνει και δίνει τη θέση της σε ανοίγματα με ποώδη βλάστηση και χαμηλούς θάμνους. Το έδαφος είναι σκαμμένο από αγριόχοιρους και αγριόγιδα. Ομάδες ξηρών πεύκων στα δεξιά έκλεισαν «πρόωρα» τον κύκλο της ζωής τους. Οι νεκρώσεις οφείλονται στον παθογόνο μύκητα που προσβάλλει τη δασική πεύκη προκαλώντας την ασθένεια που ονομάζεται «ρητινώδης σκωρίαση». Τα ασθενή δένδρα προσβάλλονται στη συνέχεια από φλοιοφάγα έντομα, κυρίως της οικογένειας Curculionidae, τα οποία αναπτύσσουν μεγάλους πληθυσμούς.