ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ

Ο ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ

Ο Μαυροκορδάτος, ανήκει στην Τοπική Κοινότητα Πλατανιάς της Δημοτικής Ενότητας Νικηφόρου, του Δήμου Παρανεστίου. Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν Λιμποτέν. Με Δ. της 19-7-1928 μετονομάστηκε σε Μαυροκορδάτο. Πλειοψηφία των κατοίκων του Μαυροκορδάτου είναι πρόσφυγες από τον Πόντο.

Το χωριό πήρε το όνομα του στη μνήμη του αείμνηστου δεξιοτέχνη εργολάβου και τεχνικού Αλ. Μαυροκορδάτου, ο οποίος και έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια κατασκευής της σιδερένια Σιδηροδρομικής γέφυρας στο Παρανέστι, το 1895.

Η απογραφή του 2011, έδειξε ότι στο χωριό κατοικούν μόνιμα 59 άνθρωποι, οι οποίοι προφανώς και πολλαπλασιάζονται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το γραφικό, καταπράσινο Μαυροκορδάτο, με το υπέροχο κλίμα βρίσκεται σε υψόμετρο 461 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και απέχει 27 χιλ. από την πρωτεύουσα του Νομού.

Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία και η γεωργία. Η καλλιέργεια του καπνού ανθούσε στην περιοχή, τον περασμένο αιώνα. Η δυσκολίες όμως της ζωής ανάγκασαν τους περισσότερους κατοίκους να μεταναστεύσουν, είτε στο εξωτερικό, είτε στα μεγάλα αστικά κέντρα αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Σήμερα στο χωριό υπάρχουν πολλά καλοδιατηρημένα σπίτια, τα περισσότερα χτισμένα με πέτρα, ωστόσο, τα σημάδια του χθες εξακολουθούν να υπάρχουν κρυμμένα μέσα στην πλούσια βλάστηση. Σπίτια ερειπωμένα μαρτυρούν την ύπαρξη ζωής, σ’ ένα χωριό πανέμορφο, με πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα.

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ

Ο Ιερός Ναός του Μαυροκορδάτου, αφιερωμένος στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου, κουβαλά τη δική του ιστορία, στο διάβα του χρόνου. Στον τότε πέτρινο, ταπεινό ναό, που οι πρόσφυγες έχτισαν για τις θρησκευτικές τους ανάγκες, διακονούσε μια ιστορική μορφή, ο αείμνηστος πάτερ Ελλάδιος. Ένας ξεριζωμένος Πόντιος Ιερέας, που οι Τούρκοι έσφαξαν μπρος στα μάτια του, τα παιδιά και τη γυναίκα του. Μια ιστορική μορφή, που ακολούθησε αμίλητος το καραβάνι της επιστροφής των προσφύγων και με πίστη διακόνησε τους πιστούς, στο μικρό χωριό που του έμελε να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Ο νεότερος Ναός του Αγίου Γεωργίου Μαυροκορδάτου είναι περικαλλής και προσελκύει τους πιστούς του χωριού και της ευρύτερης περιοχής, αγαλλιάζοντας τις ψυχές των πιστών. Στον αύλιο χώρο του Ναού χτίστηκε, το 2002, μεγάλη αίθουσα που εξυπηρετεί τους κατοίκους στις διάφορες κοινωνικές τους εκδηλώσεις. Επίσης, στο Ναό σώζεται η πρώτη κολυμβήθρα που αγόρασαν οι πρόσφυγες στις 20-4-1931.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ

«Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ»

Το πέτρινο σχολείο, που κάποτε φιλοξενούσε δεκάδες μαθητές, πολλοί εκ των οποίων έχουν διαπρέψει στη ζωή τους, σήμερα εξυπηρετεί τις ανάγκες του Πολιτιστικού Συλλόγου. Το κτήριο του σχολείου έχει συντηρηθεί, διαμορφώθηκε και ο περιβάλλον χώρος του και σήμερα, αποτελεί στολίδι του χωριού, μαζί με τον Ιερό Ναό.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος ο οποίος ιδρύθηκε το 2006, έχει πλούσια δράση. Στο χώρο του πρώην πέτρινου σχολείου έχει στεγάσει, ένα λαογραφικό μουσείο, με αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι τους για την καλλιέργεια της γης, αλλά και οικιακά σκεύη.

Όλα συλλέχτηκαν και φροντίστηκαν με πολύ μεράκι από τον νυν πρόεδρο του Συλλόγου Στάθη Περσίδη. Παράλληλα, στο χώρο υπάρχουν αναμνηστικές φωτογραφίες από τη ζωή των πρώτων κατοίκων του Μαυροκορδάτου, αλλά και φωτογραφίες όλων των δασκάλων που πέρασαν από το σχολείο, από ιδρύσεως του έως και την ημέρα, που έκλεισε λόγω έλλειψης μαθητών.

Επίσης, μια από τις κορυφαίες εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Συλλόγου είναι η πανήγυρης ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου, αλλά και το αντάμωμα των απανταχού Μαυροκορδατών. Δυο εκδηλώσεις που τιμώνται ιδιαίτερα από τους απόδημους του χωριού, αλλά και από την ευρύτερη περιοχή.

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ

Το 1/τάξιο Δημοτικό Σχολείο του προσφυγικού συνοικισμού Λιμποτέν της πρώην Κοινότητας Κοτλού-Κιόι, ιδρύθηκε με το Π.Δ. της 1-6-1925 με την υποχρέωση όπως οι κάτοικοι επισκευάσουν το διδακτήριο του τέως τουρκικού σχολείου και το επιπλώσουν.

Το Δημοτικό Σχολείο Μαυροκορδάτου, ανέστειλε τη λειτουργία του κατά τη δεύτερη Βουλγαρική κατοχή (1941-1944) και την περίοδο 1947-1949 λόγω καταστροφής του συνοικισμού κατά τον Εμφύλιο πόλεμο. Το 1984 το Σχολείο καταργείται λόγω έλλειψης μαθητών. Το 1940 σ’ αυτό φοιτούσαν 24 μαθητές, το 1951, 33 μαθητές και το 1981 μόλις 7 μαθητές.

Το Δημοτικό Σχολείο στην αρχή στεγαζόταν σε τουρκικό τέμενος του οποίου τα ίχνη δεν σώζονται. Καταστράφηκε μαζί με όλα τα σπίτια του συνοικισμού από τους Βούλγαρους κατά την κατοχή (1941-1944). Το υπάρχον κτήριο θεμελιώθηκε το 1937 και περατώθηκε το 1939 με την αρωγή του κράτους και την πρόθυμη βοήθεια όλων των κατοίκων του συνοικισμού. Για την ανέγερση του διδακτηρίου εργάστηκαν όλοι τους άοκνα, μεταφέροντας πέτρα, άμμο, ασβέστη και προσφέροντας χρήματα από την πώληση των καπνών τους. Δυστυχώς, το διδακτήριο καταστράφηκε, όπως και τα σπίτια του συνοικισμού κατά την περίοδο της κατοχής. Μετά την απελευθέρωση, το διδακτήριο επισκευάστηκε με κρατική δαπάνη ύψους 1.000.000 δρχ.

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ

Τικτσίδης Νικόλαος 1948-1950

Αγγελιδάκης Αστρινός 1950

Ιωακειμίδης Δημήτριος 1956-1964

Τερζής Αναστάσιος 1964-1968

Σιδηρόπουλος Γεώργιος 1968-1973

Φωτειάδης Ιορδάνης 1973-1974

Δερές Ιωακείμ 1974-1975

Λαζαρίδης Ι. 1975-1976

Πεφτίδης Δημήτριος 1976-1981

Παπαθεμελής Ιωάννης 1982-1983

Γεωργιάδης Νικόλαος 1983-1984

ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Στον αύλιο χώρο του πρώην Δημοτικού Σχολείου Μαυροκορδάτου και νυν στέγη του Πολιτιστικού Συλλόγου, υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στην μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τα Πάτρια εδάφη, καθώς και ένα σιντριβάνι. Και τα δύο συντηρήθηκαν και αναδείχθηκαν από τον Πολιτιστικό Σύλλογο.

ΜΝΗΜΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το χωριό διαθέτει μια όμορφη πλατεία, με κιόσκι, παγκάκια και βρύση για να δροσίζονται οι περαστικοί. Η ανάπλαση που έγινε στην περιοχή έδωσε μια άλλη όψη στο χωριό, το οποίο κρατά τα βασικά πολιτισμικά του χαρακτηριστικά, όπως την αρχιτεκτονική του, ενώ περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του, συναντάς πολλές κρήνες από τις οποίες προμηθεύονταν οι κάτοικοι το νερό για το σπίτι τους, αλλά και σ’ αυτές ξεδιψούσαν τα ζωντανά τους. Σήμερα, παραμένουν εκεί φροντισμένες από την τοπική αρχή, ως ανάμνηση μιας άλλης εποχής, μπορεί πιο δύσκολης, αλλά πολύ όμορφης.

Οι άνθρωποι μέσα στη φτώχια τους είχαν μια απίστευτη σύμπνοια, μια αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλον. Οι παρέες και τα ξεφαντώματα σε γάμους και βαπτίσεις ή στον καφενέ, στην πλατεία, με τους άνδρες να συζητούν και να αναλύουν τα πολιτικά γεγονότα, είναι εικόνες βαθιά χαραγμένες στη μνήμη όσων τα έζησαν εκεί, αλλά και όσων τους τα διηγήθηκαν οι γονείς και οι παππούδες τους.