ΜΙΚΡΟΛΙΒΑΔΟ

ΤΟ ΜΙΚΡΟΛΙΒΑΔΙΟΝ

Το Μικρολιβάδι ανήκει στην Τοπική Κοινότητα Νικηφόρου του Δήμου Παρανεστίου. Αρχικά ονομαζόταν Κηρανλή, η επίσημο όμως ονομασία του είναι «το Μικρολιβάδιον» και μετονομάστηκε με το Δ. τη 1-4-1927.

Το Μικρολιβάδι, όπως επικράτησε να λέγεται, έχει υψόμετρο 294 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και σ’ αυτό κατοικούν σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 13 άτομα, πρόσφυγες στην καταγωγή.

Το Μικρολιβάδι είναι ένας μικρός οικισμός που συναντάς στρίβοντας δεξιά από τον Ε.Ο. Δράμας –Παρανεστίου, στο 20ο περίπου χιλιόμετρο, με κατεύθυνση τα χωριά Πρατανόβρυση-Παλιάμπελα-Τερψιθέα. Η απόσταση του από την πρωτεύουσα του Νομού είναι περίπου 23 χιλ.

Το όνομα του συμβολικό, μικρό σας κουκίδα στο χάρτη, το Μικρολίβαδο, σήμερα κατοικείται από μια χούφτα ανθρώπους, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία.

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το μικρό σχολείο, στην είσοδο του χωριού, πέτρινο όπως και όλα της περιοχής, κτισμένα επί Βασιλέως Παύλου Α’, σήμερα έχει τα παράθυρα του κλειστά με λαμαρίνες, ενώ ένα άνυδρο χορταριασμένο πηγάδι, στην αυλή του σχολείου, σου γεννά ποικίλες εικόνες από μια άλλη εποχή!

Τι 1/τάξιο Δημοτικό Σχολείο του συνοικισμού Μικρολιβαδίου ιδρύθηκε με Δ. της 26-10-1934. Την περίοδο της δεύτερη Βουλγαρικής κατοχής (1941-1944) ανέστειλε τη λειτουργία του, καθώς και την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου (1948-1951).

Αρχικά, το Δημοτικό Σχολείο στεγαζόταν σ’ ένα παλιό τουρκικό σπίτι. Όταν αυτό κατέρρευσε, το Σχολείο στεγάστηκε στο κάτω όροφο ενός ιδιωτικού σπιτιού. Οι εργασίες για την ανέγερση του νέου διδακτηρίου ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1952 και περατώθηκε τον Ιούλιο του 1954.

Τις εργασίες ανέλαβαν πολλοί εμπειροτέχνες και γινόταν τμηματικά και με αποδοχή λογαριασμού. Για την ανέγερση του διδακτηρίου διατέθηκε το ποσό των 52.874.000 δρχ. προερχόμενο από: επενδύσεις του ΥΠ.Ε.Π.Θ. 30.000.000 δρχ., από τη Νομαρχία Δράμας, 9.000.000 δρχ., την Κοινότητα Νικηφόρου, 9.500.000 δρχ., και από εισφορές των κατοίκων, 4.375.000 δρχ. Το οικοδομήσιμο υλικό είχε συγκεντρωθεί με την προσωπική εργασία των κατοίκων.

Το διδακτήριο βρίσκεται σε λοφίσκο, βόρεια του χωριού και σε απόσταση 200 μέτρων απ’ αυτό. Διαθέτει αίθουσα, γραφείο και προθάλαμο.

Το μαθητικό δυναμικό του Σχολείου το 1940 ήταν 43 μαθητές, το 1951 έμειναν 17 και το 1971 καταργήθηκε λόγω έλλειψης μαθητών.

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Μπαίνοντας στο χωριό το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι ο Ιερός Ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Μικρός Ναός, ανάλογος των δυνατοτήτων του χωριού, διαθέτει ωστόσο, παραπλεύρως του Ναού, αίθουσα για τις θρησκευτικές εκδηλώσεις των ενοριτών, η οποία ανεγέρθη, όπως αναγράφεται με μεγάλα γράμματα, πάνω από την είσοδο του, στις 15 Ιουλίου του 1987.

ΜΝΗΜΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Στα έρημα από ανθρώπους σοκάκια του χωριού, θα είσαι τυχερός αν ανταμώσεις κάποιο ζώο, σκύλο ή γάτα. Νεκρική ησυχία επικρατεί παντού, η οποία μετριάζεται το καλοκαίρι με το κελαίδημα των πουλιών, στο καταπράσινο Μικρολίβαδο.

Τα περισσότερα σπίτια, μεγάλα, διώροφα, χτισμένα από πέτρα χάσκουν μισογκρεμισμένα στις πλαγιές του χωριού, το οποίο είναι χτισμένο πάνω σ’ ένα μικρό λοφίσκο.

Στο κέντρο του χωριού τα περισσότερα σπίτια είναι καλοδιατηρημένα, αλλά ακατοίκητα κατά τους χειμερινούς μήνες. Αυτό όμως που τραβά την προσοχή του επισκέπτη είναι οι Ελληνικές σημαίες που κυματίζουν στα περισσότερα σπίτια, είτε κατοικούνται είτε όχι.

Η μικρή πλατεία του χωριού, νοικοκυρεμένη, με κιόσκι και παγκάκια, μια κρήνη για να δροσίζει όσους αναπαύονται εκεί και δυο τρία αρχαία ευρήματα για ντεκόρ, κάτω από τις φυλλωσιές των δένδρων. Το Μικρολίβαδο, είναι η καλύτερη πρόταση για όσους λατρεύουν την απομόνωση, την ηρεμία και τη φύση.

Ο ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΙΚΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το μικρό αυτό χωριό φιλοξενεί, απέναντι από την ανατολική είσοδο του Ιερού Ναού Πέτρου και Παύλου, το άγαλμα ενός μεγάλου Πόντιου Έλληνα, ενός καπετάνιου που πολέμησε με σθένος τους Βούλγαρους κατακτητές. Ο λόγος για τον Θεόδωρο Μικρόπουλο, αρχηγό του Μπαϊράμ Τεπέ.

Για το ποιος ήταν ο Θεόδωρος Μικρόπουλος αναφέρει στο εύγραμμα του: «Οι Οπλαρχηγοί του Πόντου στο Νομό Δράμας», ο κ. Βασίλης Χατζηθεοδωρίδης μεταξύ άλλων:

«Μικρόπουλος Θεόδωρος (1904-1981). Γεννήθηκε στην Έρπαα της Αμισού του Πότου. Το 1921 στη γενέτειρά του συγκέντρωσαν οι Τούρκοι γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους του χωριού μέσα στην εκκλησία και τα εκτέλεσαν. Δυο χιλιόμετρα μακριά από το χωριό συγκέντρωσαν και πάρα πολλούς άλλους κατοίκους της περιοχής και τους οδήγησαν στην εξορία του θανάτου. Ο νεαρός Θεόδωρος, ο γιός του πολέμαρχου Παρασκευά, δεν είναι απλά μυημένος στο αντάρτικο της περιοχής του, αλλά ένας γενναίος μαχητής. Αποδείχτηκε πολύ νωρίς ικανός μαχητής κατά των Τούρκων. Παρά το νερό της ηλικίας έγινε δεινός καπετάνιος.

Με τις Σφαγές της Δράμας στα τέλη Σεπτέμβρη 1941, πίστεψε μαζί με άλλους πως η αναμέτρηση με τον εχθρό είναι μονόδρομος. Την άνοιξη του 1942 τον ψάχνουν οι Βούλγαροι να τον στείλουν στα τάγματα εργασίας. Οργανώνει ένοπλο τμήμα στην περιοχή Μπαϊράμ Τεπέ, ανάμεσα στη Δράμα και το Παρανέστι και από την άνοιξη του 1943 τον επιλέγουν οι σύντροφοί του ως αρχηγό. Το 1945 στρατεύεται με το βαθμό του λοχαγού και απολύεται το 1949. Το 1950 μαζί με όλους τους καπετάνιους και ομαδάρχες που στρατεύτηκαν και πολέμησαν το Δημοκρατικό Στρατό με το βαθμό του ανθυπολοχαγού ως το βαθμό του ταγματάρχη, καθαιρέθηκαν και αποστρατεύτηκαν με το βαθμό του στρατιώτη. Το διαμπερές τραύμα του Μικρόπουλου στο στήθος, τον βασάνιζε συχνά. Πέθανε στην Αθήνα, στις 31.1.1981. Η σορός του μεταφέρθηκε με χρήματα εράνου και κηδεύτηκε στο χωριό του, τον Πρινόλοφο Δράμας».