ΚΑΛΛΙΚΡΟΥΝΟ

ΤΟ ΚΑΛΛΙΚΡΟΥΝΟ

  Τα παλαιότερα χρόνια, συνέχεια του Πολυνερίου ήταν ο οικισμός Καλλίκρουνο, ο οποίος καταργήθηκε το 1965. Το Καλλίκρουνο ανήκει στην εδαφική δικαιοδοσία του Δήμου Παρανεστίου και βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλ. απ’ αυτό. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Πάστροβα, με Δ. τη 1-4-1927 μετονομάστηκε σε Καλλίκρουνο.

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ

Το Καλλίκρουνο, πιθανότατα να ονομάστηκε έτσι, από του ελάχιστους Έλληνες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό, (16 οικογένειες, συνολικά 60 άτομα) με την ανταλλαγή των πληθυσμών, λόγω των πολλών δροσερών νερών που ρέουν στις ρεματιές και των πολλών κρηνών που διέθετε. Ίσως, εξ αυτού του γεγονότος να αφιέρωσαν και τον μοναδικής αρχιτεκτονικής και ομορφιάς, πέτρινο Ναό, που ανέγειραν στην περιοχή, Ζωοδόχου Πηγής, το 1926.

Οι 83 κάτοικοι στην απογραφή του 1940, πρόσφυγες από τον Πόντο, ξανάγιναν πρόσφυγες στο εσωτερικό και το εξωτερικό για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο. Και δεν ξαναγύρισαν στις εστίες τους.

Μπορεί ο οικισμός να μην υπάρχει πια, όμως ο Ναός διασώζεται και την ημέρα της Πανηγύρεως του, (την πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα), τιμάται δεόντως από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Με το Β.Δ. της 21-1-1936 ιδρύθηκε το 1/τάξιο Δημοτικό Σχολείο του συνοικισμού Καλλίκρουνο της τέως Κοινότητας Παρανεστίου. Το Δημοτικό Σχολείο ανέστειλε τη λειτουργία του την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής (1941-1944) και την περίοδο του Εμφύλιου πολέμου.

Το Π.Υ.Σ.Σ.Ε. του Νομού Δράμας γνωμοδότησε το έτος 1958 έως και το 1960, για τη μη κατάργηση του Σχολείου, για Εθνικούς λόγους, αλλά και γιατί ο αριθμός των μαθητών του συνεχώς αυξανόταν, λόγω επαναπατρισμού των κατοίκων, οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί απ’ αυτό λόγω του Εμφυλίου πολέμου.

Το 1969, τελικά το Σχολείο καταργήθηκε λόγω εκπατρισμού των οικογενειών του συνοικισμού. Το 1951 στο Σχολείο φοιτούσαν 14 μαθητές και το 1961 μόλις 8 μαθητές.

Το Δημοτικό Σχολείο στην αρχή στεγαζόταν σε τουρκικό τέμενος, το οποίο βρισκόταν στο Κέντρο του χωριού. Η Σχολική Εφορία φρόντισε για την επισκευή του υπόστεγου πάνω στο οποίο στηριζόταν το τέμενος, σε συνεργασία με τους κατοίκους του χωριού. Στη συνέχεια περίφραξαν τις τρεις πλευρές των τοιχωμάτων του με ξύλινο φράκτη και επιλάσπωμα.

Την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής καταστράφηκαν τα εξωτερικά τοιχώματα του υπόστεγου τα οποία επισκευάστηκαν μετά την απελευθέρωση. Για δε τη γενική επισκευή του διδακτηρίου διατέθηκαν 250.000 δρχ. από το ΥΠ.Ε.Π.Θ. Το διδακτήριο αυτό χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1950.

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΑΜΣΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΟΦΛΗΔΕΣ

Ο χορός Σαμσόν πρωτοχορεύτηκε από Οφλήδες (με καταγωγή από την περιοχή του Όφη στον Πόντο) του Ν. Πιερίας (Νέα Τραπεζούντα, Κορινός), που έμαθαν τον χορό από τον Σαμψούντιο Μακάρ ή Μακάριο Χατζηκωνσταντινίδη, την περίοδο που πρωτοήρθαν από τον Πόντο και ζούσαν στο ίδιο χωριό το Καλλίκρουνιο Δράμας (Πάστροβα), που ήταν και το χωριό της πρώτης τους εγκατάστασης στην μητροπολιτική Ελλάδα.

Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, η Οφίτικη Ποντιακή Διάλεκτος περιορίστηκε στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν οι Πόντιοι πρόσφυγες, όπως, για παράδειγμα, στην περιοχή του Παρανεστίου της Δράμας (στα χωριά Πολυνέρι, Καλλίκρουνο, Πάστροβα, Περίβλεπτον, Μελισσοχώρι, Μεσοχώρι και Ντούκοβο), στο χωριό Παντοκερασιά του νομού Κιλκίς και στην κωμόπολη Φιλώτα της Κοζάνης.

Το 1928 μια ομάδα Οφιτών από την περιοχή του Παρανεστίου μαζί με Οφίτες από το χωριά Παντοκερασιά Κιλκίς και Φιλώτα Κοζάνης αγόρασαν μια έκταση 6.820 στρεμμάτων και ίδρυσαν τη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας (αρχικά με την ονομασία Κάτω Αϊ-Γιάννης-Οφις). Το χωριό αριθμεί περίπου 700 κατοίκους και αποτελεί ένα από τα ελάχιστα αμιγώς οφίτικα προσφυγικά χωριά της Ελλάδας.