ΑΗΔΟΝΟΚΑΣΤΡΟ

Το Αηδονόκαστρο είναι ένας ημιορεινός οικισμός, βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νομού, κοντά στην κοιλάδα του ποταμού Νέστου, σε υψόμετρο 144 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Απέχει 39 χιλ. από την πρωτεύουσα του νομού και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Παρανεστίου.

Το όνομα του χωριού ήταν Μουσελίμ, μέχρι το 1927 οπότε και μετονομάστηκε σε Αηδονόκαστρο. Στο χωριό εγκαταστάθηκαν 26 οικογένειες προσφύγων, 89 άτομα συνολικά, κατά την  Ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. Στην απογραφή του 2011 βρέθηκαν μόλις 15 μόνιμοι κάτοικοι, γεγονός που καταδεικνύει ότι, χρόνο με το χρόνο, αφανίζεται πληθυσμιακά.

Το Αηδονόκαστρο, μπορεί να μην έχει μόνιμους κατοίκους πλην ελαχίστων συνταξιούχων ή κτηνοτρόφων-γεωργών, ωστόσο, έχει καλοδιατηρημένα σπίτι, γεγονός που μαρτυρά ότι οι κάτοικοι του δεν έκοψαν τις σχέσεις τους με τα πατρογονικές τους εστίες. Αντίθετα, τις επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι και σε αργίες, χρησιμοποιώντας τες ως εξοχικές κατοικίες, εκμεταλλευόμενοι το φυσικό κάλος της περιοχής.​

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Σήμα κατατεθέν κάθε χωριού και πόλης της Ελληνικής επικράτειας, είναι ο Ιερός Ναός του. Στο Αηδονόκαστρο, ο γραφικός Ναός του Αγίου Γεωργίου, ανεγέρθη το 1967, με δαπάνη ενοριτών Αγίου Γεωργίου Κυψέλης Αθηνών και προσωπικής εργασίας των κατοίκων του, με πρωτοβουλία του ιερέως, Εμμανουήλ Σχοινιωτάκη. Μεγάλοι ευεργέτες της περιοχής και δη του Ιερού Ναού ήταν, ο Πέτρος και η Όλγα Μπελιγράτη και η Άννα Κακουρή.

Πάνω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην κορυφή του λόγου, δεσπόζει το εγκαταλειμμένο πλέον Δημοτικό Σχολείο του χωριού. Στο χώρο υπάρχει επίσης, ένας μεγάλων διαστάσεων χώρος, με σκέπαστρο, όπου πιθανόν εκεί οι κάτοικοι να διοργανώνουν τα ανταμώματά τους.

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το 1/τάξιο Δημοτικό Σχολείο του συνοικισμού Αηδονόκαστρου ιδρύθηκε με Β.Δ. της 3-9-1937. Ανέστειλε τη λειτουργία του λόγω Βουλγαρικής κατοχής (1941-1944) και καταργήθηκε το 1970 λόγω έλλειψης ικανού αριθμού μαθητών. Την περίοδο 1939-1940 στο σχολείο φοιτούσαν 49 μαθητές, το 1951 φοιτούσαν 24 μαθητές  και το 1971 μόλις 8 μαθητές.

Στις αρχές και για 2 έτη, ως αίθουσα διδασκαλίας χρησιμοποιήθηκε ο μισός χώρος της μικρής εκκλησίας του συνοικισμού και στη συνέχεια, ένα οίκημα.

Αρχές του 1939, οι κάτοικοι του Αηδονόκαστρου πραγματοποίησαν έρανο για να αποκτήσουν διδακτήριο. Ο έρανος τους απέδωσε το ποσό των 9.000 δρχ. και με την προσωπική τους εργασία έγινε η ανόρυξη των θεμελίων και η μεταφορά της οικοδομήσιμης πέρας και άλλων αναγκαίων υλικών. Στην πορεία, η Γενική Διοίκηση ΑΜΘ ενίσχυσε την προσπάθεια των κατοίκων με 180.000 δρχ.

Οι εργασίες ανέγερσης του διδακτηρίου σε λοφίσκο λίγο έξω από το χωριό, ξεκίνησαν 20 Αυγούστου 1939 και τελείωσαν 20 Δεκεμβρίου 1940, το χρόνο του Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Τα εγκαίνια και ο Αγιασμός του διδακτηρίου πραγματοποιήθηκαν με πάνδημη και συγκινητική συμμετοχή των κατοίκων, εν απουσία όμως των ανδρών που μάχονταν στο μέτωπο. Το ευχάριστο γεγονός για το χωριό τους το πληροφορήθηκαν μέσω αλληλογραφίας.

Εργολάβος της ανέγερσης του διδακτηρίου ήταν ο Αναστάσιος Ιωσηφίδης με τη συμμετοχή του Μηχανικού Κωνσταντίνου Αποστολίδη και του Αρχιτέκτονα Ευρ. Αποστολίδη.

Το νεόδμητο διδακτήριο υπέστη σοβαρές ζημιές την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής (1941-1944). Το 1949 επισκευάστηκε ως προς τα παράθυρα και το δάπεδο και κατασκευάστηκε σκάλα στην είσο του διδακτηρίου, το οποίο έχει μια αίθουσα, ένα γραφείο και διάδρομο.

Με απόφαση του ΥΠ.Ε.Π.Θ. το 1982 μετά την κατάργησή του, παραχωρήθηκε στο Δήμο Παρανεστίου για οποιαδήποτε Δημοτική εκμετάλλευση.

Πικρία στα χείλη αποτελεί ωστόσο, η θέα της εγκατάλειψης, τόσων ωραίων χτισμάτων, τα οποία με την πάροδο του χρόνου καταστρέφονται, παίρνοντας μαζί τους, μνήμες τόσων και τόσων γενεών, που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν στους ευλογημένους αυτούς τόπους.