ΜΑΡΜΑΡΙΑ

ΜΑΡΜΑΡΙΑ

Η Μαρμαριά ανήκει στη Δημοτική Ενότητα ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ του Δήμου Παρανεστίου, όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης». Απέχει 5 χιλ. από το Νικηφόρο και 22 χιλ. από την πρωτεύουσα του Νομού.

Παλαιότερα ονομαζόταν Ντοαλάρ. Με Δ. της 1-4-1927 μετονομάστηκε σε Μαρμαριά. Έχει υψόμετρο 255 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και αριθμοί μόλις στους 12 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ηλικιωμένοι.

Η Μαρμαριά είναι «εγκλωβισμένη» μέσα στην καταπράσινη φύση. Στην περιοχή ευδοκιμούν τα αμπέλια και τα ελαιόδεντρα. Έχει ήπιο κλίμα και πανοραμική θέα των χωριών Πυξάρι και Ψηλόκαστρο.

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΥΨΩΣΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Σημείο αναφοράς της Μαρμαριάς, ο Ιερός Ναός της, αφιερωμένος στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Ένα μικρό πανέμορφο εκκλησάκι που χτίστηκε το 1958. Ανακαινισμένος πριν από λίγα χρόνια, με τη συνδρομή των κατοίκων του χωριού, αποτελεί στολίδι του. Κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου τιμάται δεόντως από τους πιστούς της ευρύτερης περιοχής.

Ένα ησυχαστήριο ψυχών, ο καλαίσθητος ναΐσκος, που μέχρι και πριν λίγο καιρό λειτουργούσε κάθε Σάββατο, για τους κατοίκους του χωριού. Δυστυχώς όμως, ο χρόνος δεν περνά μόνο πάνω από τα ερειπωμένα κτίσματα αλλά και από τους ανθρώπους, που έμειναν μια χούφτα, να κατοικούν σ’ ένα ερημητήριο, μέσα στην καταπράσινη φύση.

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΡΜΑΡΙΑΣ

Το 1/τάκιο μικτό Δημοτικό Σχολείο της Μαρμαριάς ιδρύθηκε με το Β.Δ. της 20-11-1924. Στο Σχολείο αυτό υπαγόταν και το ερειπωμένο Συκάδι, τέως Ντεντελή. Το Συκάδι απέχει 9 χιλ από το Νικηφόρο μέσω Μικρολιβαδίου.

Το Δημοτικό Σχολείο Μαρμαριάς ανέστειλε τη λειτουργία του την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής (1941-1944) και καταργήθηκε το 1970 λόγω μείωσης των μαθητών του.

Το Δημοτικό Σχολείο Μαρμαριάς αρχικά στεγαζόταν σε ένα παλιό τουρκικό κτίριο, το οποίο είχαν χωρίσει οι τούρκοι σε δυο τμήματα, το ένα χρησίμευε για τέμενος και το άλλο για διδακτήριο. Με την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μαρμαριά ξεκίνησαν οι εργασίες συντήρησης του κτηρίου γιατί ήταν ανθυγιεινό. Στην πορεία όμως, άλλαξαν γνώμη και το γκρέμισαν εξ ολοκλήρου και στη θέση του κατασκεύασαν νέο διδακτήριο το 1925.

Για την ανέγερση του νέου διδακτηρίου το κράτος διέθεσε το ποσό των 10.000 δρχ. και η Κοινότητα 30.000 δρχ. Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά των υλικών καθώς για το χτίσιμο χρησιμοποιήθηκαν κτίστες, ξυλουργοί, ελαιοχρωματιστές από τη γύρω περιοχή.

Στο Δημοτικό Σχολείο Μαρμαριάς, το 1940 φοιτούσαν 19 μαθητές ενώ το 1971 δεν βρέθηκαν καθόλου μαθητές οπότε και καταργήθηκε.

Το άλλοτε ενεργό σχολείο της Μαρμαριάς σήμερα χρησιμοποιείται ως αίθουσα τελετών, για τις ανάγκες της μικρής κοινότητας των ανθρώπων που την κατοικούν.

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ

Στη Μαρμαριά, τα περισσότερα σπίτια έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, ενώ ελάχιστα εξ αυτών συντηρήθηκαν και κατοικούνται, ενώ υπάρχουν και νεόδμητα σπίτια.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι οι αρκετοί κάτοικοι διατήρησαν τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα των σπιτιών της περιοχής κατά την αναπαλαίωσή τους. Έτσι, στη Μαρμαριά, ο επισκέπτης θα δει και σύγχρονα χτισμένα σπίτια, και πετρόχτισμα σπίτια κατοικήσιμα, αλλά και ερειπωμένα μισογκρεμισμένα σπίτια αιώνων, που εγκαταλείφτηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Στο κέντρο του χωριού υπάρχει μια μεγάλη όμορφη δενδροφυτευμένη πλατεία και γύρω απ’ αυτήν πετρόχτιστες μάντρες οριοθετούν τα οικόπεδα και τους δρόμους που διακλαδώνονται πέριξ της πλατείας, οδηγώντας σε γειτονιές, άλλες κατοικήσιμες και άλλες ξεχασμένες στο χθες.

Είναι αυτό το πάντρεμα των εικόνων, που μπορεί να έχει τη δική του λογική, ωστόσο, αν υπήρχε ο κατάλληλος σχεδιασμός και είχαν δοθεί κίνητρα από την πολιτεία, για να μη αλλοιωθεί η εικόνα του παραδοσιακού χωριού, θα μπορούσαμε σήμερα να μιλούμε για συγκριτικό πλεονέκτημα, έναντι άλλων περιοχών, για την τουριστική αξιοποίηση των χωριών του ορεινού μας όγκου.